Wynik Konkursu! I miejsce

"Siedem wspomnień"

-Cześć kochanie - powiedziała Francesca siadając obok zamyślonego Diego - Coś się stało? - zapytała widząc ,że ukochany nie zareagował na jej powitanie.

-Musimy zerwać - powiedział Diego stanowczym tonem, po czym wstał z kanapy i stanął przy oknie.

-Co? Dlaczego? Przecież za dwa tygodnie miał być nasz ślub. Czemu musimy zerwać? - zapytała Fran łamiącym się głosem.

-Muszę wyjechać - odparł Diego nie odrywając wzroku od okna - Nie wiem kiedy wrócę. Nie wiem czy w ogóle wrócę. Taki związek nie ma sensu. Nadal bardzo cię kocham - Diego odszedł od okna i poszedł do sypialni. Po  chwili wrócił z dwoma walizkami.

-Nie możesz zabrać mnie ze sobą? - zapytała Francesca ze łzami w oczach.

-Nie mogę. Mój ojciec zlecił mi ten wyjazd. Muszę z nim jechać. Zabierając cię, zniszczyłbym twoje plany na przyszłość związane z pracą.

-Ale Diego ja cię kocham - powiedziała dziewczyna prawie szeptem.

-Ja też cię kocham - odpowiedział Diego - Żegnaj Fran - podszedł do płaczącej dziewczyny i pocałował ją w policzek, po czym opuścił dom. Francesca zapłakana pobiegła do łazienki. Wzięła do ręki żyletkę i przyłożyła do nadgarstka.

Pierwsza rana

-Za to pierwsze spotkanie - szepnęła.

-Jak chodzisz?! - krzyknęła szatynka lądując na ziemi.

-Przepraszam. Nie zauważyłem cię - odparł zmieszany chłopak podając rękę dziewczynie.

-Nie potrzebuję pomocy. Sama wstanę - powiedziała dumnie Francesca podnosząc się.

-Nie to nie - odpowiedział jej Diego wyraźnie urażony.

Oboje poszli w swoje strony.

Druga rana

-Za początek przyjaźni.

-Ty Fran będziesz pracować z.... Z Diego. Napiszecie referat na temat II wojny światowej - powiedziała nauczycielka z uśmiechem.

Po lekcjach Diego i Francesca spotkali się w parku.

-Dobra to kiedy i u kogo piszemy ten referat? - zapytała  starając się nie patrzeć na chłopaka.

-A może skoro musimy razem pracować to najpierw zawrzemy rozejm? - zapytał Diego z uśmiechem na twarzy.

-Serio? - spytała Fran niedowiarzając.

-Serio. To co? Zgoda? - wyciągnął do dziewczyny rękę na znak zawarcia rozejmu.

-Zgoda - chwyciła rękę i uśmiechnęła się do nowego przyjaciela.

Trzecia rana

-Za pierwsze "kocham cię".

-Fran , chcesz być moją dziewczyną? - spytał Diego nieco zmieszany.

-Tak! Od zawsze coś do ciebie czułam tylko bałam się przyznać.

-Teraz na zawsze będziemy razem. Kocham cię.

Czwarta rana

-Za pierwszą randkę.

-Co dzisiaj robisz? - zapytał Diego Francescę gdy razem wracali po szkole do domu.

-Tak w sumie to nic. A co? - odpowiedziała szatynka.

-W takim razie zapraszam cię na randkę.

-Ok. To o której?

-O 15 przyjdę po ciebie i pójdziemy na naszą pierwszą randkę.

Piąta rana

-Za pierwszy pocałunek.

-I jak ci się podobała nasza pierwsza randka? - zapytał Diego przed domem Francesci.

-Była idealna - odparła dziewczyna z uśmiechem.

-Nie. Nie była - powiedział tajemniczo Diego - Brakuje tego - w tym momencie chłopak złożył na ustach Fran pierwszy, gorący pocałunek.

Szósta rana

-Za nasz pierwszy raz.

Po godzinie oglądania fimu Diego znudził się. Zaczął całować swoją dziewczynę po szyi.

-Co robisz Diego? - zapytała Fran z wyraźnym zadowoleniem.

-No co? Nie mogę całować po szyi swojej dziewczyny? - powiedział Diego  nie przerywając poprzedniej czynności.

-Ale ja wolę w usta - po tych słowach dziewczyna namiętnie pocałowała Diego. Zaczęli pogłebiać swoje pocałunki. Z każdą chwilą całowali się coraz namiętniej i brutalniej...

Siódma rana

-Za oświadczyny.

-Fran. Znamy się już trzy lata. W dniu w którym cię poznałem od razu wiedziałem ,że nie będziesz mi obojętna. Francesco. Wiesz jak bardzo cię kocham. Czy uczynisz mi ten zaszczyt i wyjdziesz za mnie? - Dziewczyna nic nie odpowiedziała tylko wpiła się w usta chłopaka.
-Taka odpowiedź wystarczy? - zapytała po oderwaniu.

-Zdecydowanie - odpowiedział chłopak z uśmiechem.

Kolejna ważna chwila w jej życiu miała być jeszcze piękniejsza niż ta poprzednia. Niestety. Za późno. Przymknęła oczy czując że to koniec. Żyletka wypadła jej z ręki a ona osunęła się na ziemię...

Nagle do łazienki wszedł Diego. Wrócił bo plany się pozmieniały i dowiedział się ,że nie musi wyjeżdżać. Niestety. Spóźnił się. Uklęknął przy ukochanej i chwycił jej dłoń.

-Fran. Kocham cię. Proszę. Nie odchodź. Proszę... - wyszeptał płacząc.

Jednak to na nic się zdało.

Było za późno.

Jej serce przestało bić...

- by Monika MZ

 Ten krótki OS podbił nasze serca. Po nagrody zwycięzcy, proszę pisać na tego samego e-maila.  

Marianna i Dove